අපේ ගෙදර

ඉස්සර අපේ ගෙදර කිරි වැස්සියෙක් හිටියා.ඌ හරිම ලස්සනයි.රත්තරන් පාටයි.අපි ඌට කිව්වෙ රත්ති කියලා.ඔලුව මැද පුංචි සුදු හඳක් තිබුණා.මොනතරම් වැඩ තිබුණත් උදේට රත්තිව බැඳලා තමයි ඉස්කෝලෙ යන්නෙ මම.ඊට පස්සෙ රබර් ගහක් ලඟින් වතුර බාල්දියකුත් තියනවා. ඉස්කෝලෙ ඇරිලා ආව ගමන් ආයෙත් රත්තිව වෙන ගහක බැඳලා වතුර බාල්දියක් දෙනවා.ඌ එක හුස්මට වතුර බාල්දිය බොන්නෙ හරිම ආසාවෙන් කියලා මට හිතුණා.උදේ පාන්දර හැමදාම හාල් පානු වතුර එක්ක පොල් කුඩුයි ලුණුයි පුන්නක්කුයි බත් දංකුඩයි කන්න රත්ති එනවා ගේ ඉස්සරහට.ඒක ඌට පුරුදු වෙලා. දවසක් තාත්ා කොළඹ ගිය දවසක හදිසියේම රත්ති ලස්සන පැටියෙක් වදළා.ඉතිං මොනවා කරන්නද?මන් ගිහිං ඔක්කනොම අස් කරල වැස්සිට කන්න තණකොළ කපල දීලා.බොන්න වතුරත් දුන්නා. සතියක් විතර ගිහින් දවසක් බලද්දි පොඩි පැටියා හොයනවා..ඌ පේන්න හිටියේ නැහැ.මන් ඒක තාත්තා එක්ක කියන්න ගෙදරට එද්දි මෙන්න සැලේ මැද හොදටම නින්ද ගිහිල්ලා. අපේ බස් එකේ වැඩ කරපු ජිනදාස මාම මට ඒ දවස්වල කිව්වෙ ගුණවර්ධන මහත්තයගෙ හරක් බලාගන්න ඉන්න ළමයා කියලා.ඒ ඇයි දන්නවද බස් එක ගියේ අපේ ගෙදර ඉස්සරහින්.ඉතිං රත්තිව බඳින හැටි, බොන්න දෙන හැටි හොඳට බස් එකට පේනවා. උදේට තාත්තා දොවන කිරි රත් කරල අපි බොනවා.හරිම රසයි.ඒත් ගෙදර අයට බොන්න විතරයි තාත්තා දොවන්නෙ.ඉතිරි ටික පැටියට දෙනවා.