හයිද්‍රාබාද් සිට චෙන්නායි දක්වා දුම්රියෙන්

අතීතයෙන් බිඳක්  තුන්වන කොටස....

පද්මසිරි ත්‍රිමාවිතාන මා ඉතාමත් ගරු කල,ඉතාමත් ආදරය කල පුද්ගලයෙක් විය.අදින් අවුරුදු විසි ගණනකට පෙරාතුව වුවද එය එදා මෙන්ම අදටත් එසේසමය.

එහෙත් ආදරය යනු වරදවා වටහා නොගන්නා මෙන්ද කාරුණිකව ඉල්ලා සිටිමි.මා එසේ කීවේ වරදීමකින් හෝ එවැනි සිතුවිල්ලක් කෙනෙකු තුල ඉපදීමට ඉඩ දීම ඔහුට කරන අගෞරවයක් ලෙසට මා සිතනා බැවිනි.

ඔහු ඉතාම අවිවේකි කාර්ය බහුල ජීවිතයක් ගත කල අයෙකි.එමෙන්ම හරියට කන්නට බොන්නට හෝ නිදන්නට පවා ඔහුට අවස්ථාවක් නොමැති විය.

එහෙත් අපේ ගෙදරට පැමිණි සෑම දිනකම උඩ තියෙන ටැංකියෙන් නා ගත් ඔහු අප හා දොඩමළු වෙයි.එහෙත් වචනයක් හෝ අපතේ නොහරී.මා එසේ කියන්නෙ ඔහු කියන කිසිදු වැකියක් අපතේ හරින්නට හැකියාවක් නැති නිසාය.

හැම විටම අපිට පොත පත පාඩම් කරන්නට උපදෙස් දෙයි.මම උසස් පෙළ පන්තියේදී විද්‍යා විෂයයන් හැදෑරුවෙමි.මට බොහෝ පාඩම් පිළිබඳව උපදෙස් ලබා දුන්නෙ ඔහුයි.නිවැරදිව පාඩම් කරන්නට කියා දුන්නේ ඔහුයි.මට අයියෙක් සිටියද ඔහු කිසිම දිනක අපේ අධ්‍යාපනය ගැන ඇඟිලි ගැසුවේ නැත.

පන්තියේ ඉදිරි දහ දෙනා අතර සිටියද ඉන් ඔබ්බට ඒමට පාර තනා දුන්නේ ත්‍රිමාය.රෑ නිදි මරාගෙන පාඩම් කල අයුරු අපිට කියන්නෙ ඇතැම්විට අපව සිනහ ගන්වමිනි.

මම කලින් ලිපියක කිව්වා ත්‍රිමා පෝස්ටර් ඇඳපු බවක් ,එය ඔබට මතක ඇතැයි සිතමි.පෑන් බටයක පුළුන් කැබැල්ලක් ගසා එය තීන්න බාල්දියේ පොඟවා අඳින අකුර කියන්නට බැරි තරම් හැඩය.පොඩ්ඩක් හෝ එහා මෙහා වෙන්නේ නැත.හැඩය වෙනස් වන්නේද නැත.

එක කොළයක් හෝ වැරදීමකින් ඉවත් නොකරයි.අකුරක් ප්‍රමාණයෙන් ඉතා විශාලය.ලස්සන අකුරු වලින් ඔහු පෝස්ටර් සිය ගණනක් අඳින්නට ඇත.

අපේ දුම් ගෙයට සාමාන්‍ය යෙන් ගින්දර දමන්නේ දවාලටයි.රාත්‍රිය වන විට එය කෙමෙන් නිවී යයි.එහෙත් ත්‍රිමා පැමිණි පසු හැම දිනකම පාහේ දුම් ගෙයට රාත්‍රියේද ගින්දර දැමුණි.

ඒ ඇයි දැයි කියා අපි එකල පියාගෙන් නොවිමසුවෙමි.එහෙත් ත්‍රිමාගේ මරණයෙනුත් බොහෝ කලකට පසු තාත්තා කියු දෙයින් අපි පුදුමයට පත් වීමු.

*ඔය ගොල්ලො දන්නැ ලොකු දුවේ මම ඒ කාලේ හිටියෙ පුදුම බයකින්.ත්‍රිමා ගෙදර ඉද්දි හමුදාවෙන් ආවොත් මම මොනවා කරන්නද.මට ත්‍රිමාව පාවල දෙන්නත් බෑ.ඔය ගොල්ලන්ව දෙන්නත් බෑ.මම හැම රෑකම දුම්ගෙයට ගින්දර දැම්මෙ ඇයි කියලා ඔය ගොල්ලො දන්නෙ නැ.හදිසියෙ හමුදාවෙන් ආවොත් ඔය අඳින පෝස්ටර් ටික දුම් ගෙයට දාන්නයි මම එහෙම කලේ කියලා තාත්තා කිව්වා.*

ඇත්තටම තරමක් නිහඬ පුද්ගලයෙකු වු මගේ පියා නගරයේ විදුහලක විදුහල්පතිවරයෙක්.ඔහු සිතා ඇති දුර ගැන සිතන විට දිනක් ත්‍රිමා වෙනුවෙන් තාත්තා සමඟ බහින් බස් වූ ආකාරය සිහිවී මටම ලැජ්ජා සිතුනි.

ඔහ්ට තිබුණෙ එකම එක සුදු අතකොට කමිසයක් පමණි.සෑම දිනකම රාත්‍රියේ එය සෝදා වේලෙන්නට දමයි.උදේට එය සිතන තරම් වේලි නැති නිසාදෝ හැම දිනකම ස්ත්‍රික්කයට පොල් කටු දමා රත් කර දීමට මට සිදුවිය.එහෙත් මා එම කාර්යය කලේ ඇත්තටම හිතේ ඇතිවූ කැමැත්තෙනි.

එහෙත් මා කැමති වූයේ ඔහුගේ දේශපාලන ස්ථාවරයට  නොවේ.මා ගරු කලේ ආදරය කලේද එයට නොවේ.

ඔහුගේ ඇති මහත්මා ගතිගුණ වලටයි.ඇත්තටම ඔහු තුල සැඟවි ගත් උදාර මනුෂ්‍ය ගුණය අති මහත්ය.

එය එසේ නොවන්නට අයියාද ගෙදර නැති විටක අපේ ගෙදරට පිරිමියෙකු වද්දා ගන්නට මා නොපෙළඹෙනු ඇත.

ඔහු අප නිවසට පැමිණි දෙවන දිනය මගේ මතකයෙන් කිසිදා අමතකව නොයේ.අපේ ගෙය පහු කර බස් රථය නවත්වන ස්ථානය දක්වාම ඔහු ගමන් කර ඇත්තේ වැරදීමකිනි.එතැන් සිට ඔහු පා ගමනින් ම අපේ ගෙදරට එන්නට ආපසු පිටත් වී ඇත.කළුවරේ තනියම පයින් එන අයෙකු දැක අපේ මාම කෙනෙකු කොහේ යනවාදැයි විමසා ඇත.

අපේ ගෙදරට බව පැවසු පසු ඔහු කාරයෙන් අපේ ගෙදරට කැඳවාගෙන විත් ඇත.ඇත්තටම එවැනි අවස්ථාවක ඔහු පොලිසියට හෝ හමුදාවට කොටු වූයේ නම්.....

ඉස්සර පාසල් ශිෂ්‍යයෝ නිතරම පන්ති වර්ජනය කලෝය.අපිත් එසේ පන්ති වර්ජනය කිරිමට එකතු වුනෙමු.ටොකු ගහ යට සිට පන්ති වර්ජනයේ යෙදෙන අතර සුපුරුදු මුහුණක් දැක මා ඔහු හඳුනා ගතිමි.ඒ ත්‍රිමාය.අසල කඩයක ඉදිරිපසට වී අප දෙස බලා සිටියේ ඔහුය.එහෙත් ඔහු අප දන්නා බවක් හො නොපෙන්වීය.

එම රැස්වීම් සංවිධානය කර තිබුණෙ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ විසිනි.

ඉදිරියට.....