හයිද්‍රාබාද් සිට චෙන්නායි දක්වා...

චෙන්නායි සිට හයිද්‍රාබාද් දක්වා ඉතිරිය...

අපි පැමිණි චර්මිනා එක්ස්ප්‍රස් දුම්රිය චෙන්නායි දුම්රිය ස්ථානයේ නැවැත්වූ බව දන්වමින් මා පෙර සටහන අවසන් කලා.අද එතැන්සිට ඉදිරියට ..

චෙන්නායි දුම්රිය ස්ථානය ඉතාමත්ම කලබලකාරි.කඩිනමින් අපි දුම්රියේ බැස ගත්තෙ අධික වෙහෙස මෙන්ම බඩගින්නක්ද තිබුණු නිසාවෙනි.
වේලාව තවමත් පෙ.ව. 8.30 නිසාදෝ දුමරිය ස්ථානයේ තැනින් තැන බිම එලාගත් රෙදි කැබලි මත නිදාහුන් මිනිසුන් බොහොමයකි.ගමන් මළු හිසට තබාගෙන නිදා සිටින්නෙ තම ගමන් වාරය එළැඹෙන තෙක්ය.
එහෙත් මෙම දුම්රිය ස්ථානයේ ඇති අපිරිසුදු බව නිදාගැනීමට තබා පැවහන් පැළඳ හෝ ඇවිදීමට සිත් නොදෙයි.ඒ තරමටම සෙම් කැහි හොටු වගේම ඉවසිය නොහෙන මුත්‍රා ඟඳද ඇත.එහෙත් මිනිසුන් ඒ වගක් නොමැතිව සුවසේ නිදති.
ඉකිමනින්ම දුම්රිය ස්ථානයෙන් පිටවීමට සිතා ගත්තද,දුම්රියට පැටවීමට ගෙනා තැපැල් මළු,හා මුහුදු මාළු පෙට්ටි අපේ ගමන් මග අවහිර කරන ලදි.
බොහෝම අමාරුවෙන් පිටතට පැමිණියෙමු.එළිය ඉතා ජනාකීර්ණය.සිටින්නටවත් නිදහස් තැනක් නැතුවා වගේය.අපි නවාතැන් ගත් හෝටලයෙන් බස් රියක් පැමිනෙන තුරු අපි ඉතා කුඩා ඉඩක නැවතුනෙමු.
වේලාව පෙ.ව නවයට ආසන්න වුවද දැඩි හිරු රශ්මියක් අප වෙත පතිත වෙයි.අසීරුවෙන් වුවත් තවත් විනාඩි කිහිපයක් අපි එලෙසම සිටියේ පොඩ්ඩක්වත් එහා මෙහා අනොත් අප අතරමංවේය යන බිය නිසාවෙනි.
බස් රථය පැමිණි පසු අපි නවාතැන් ගත් රෝයල් ප්ලාසා හෝටලයට යාමට පිටත් වුනෙමු.
එම රියදුරා දන්නෙ හින්දි භාෂාව හා දමිළ භාෂාව පමණකි.හොද වෙලාවට මට ටිකක් දමිල භාෂාව හුරු පුරුදුය.ඒ නිසා ඔහු හා දමිල බසින් කතා කිරිමේ අවස්ථාව හා පැහැදිලි කර ගැනිම් කර ගැනීමට අවස්ථාව උදා විය.
නලලත මැද විශාල අළු පැහැ තිලකයක් තබාඇති මොහු අපේ රටේ දමිළයන්ට බෙහෙවින් සමාන නිසාදෝ මට ඉතා කිට්ටු බවක් දැනුණි.
හේ ඉතා කරුණාවන්ත මහත්මයෙකි.
ඔහු හැමවිටම දොඩමළු වීමට ආසා කරයි.එහෙත් ඔහුට ඒ සඳහා ඉඩක් නොමැති සේය.මා අන් අයගෙන් වෙන්වී ඔහු හා දොඩමළු විය.
රෝයල් ප්ලාසා හෝටලයේ ඉදිරිපස විශාල ඝන දෙවි රූපයකි.එය ඉදිරියෙන් විශාල රෝස මල් පෙති හා මල් වලින් සමන්විත බඳුනකි.එය ඉතාමත් අලංකාරය.සාරියක් හැඳ හිසේ මල් ගසා ගත් ඉන්දියානු යුවතියක් එය හැඩ ගන්වයි.
උදෑසන ආහාරය අපිට ලැබුණේ අපි නවාතැන් ගත් හෝටලයෙනි.මාස දෙකක් ලුණු මිරිස් තුනපහ නැතිව ඒකාකාරි ආහාර වේලකින් සන්තර්පණය වූ අපට එම ආහාර දිව්‍ය භෝජනයක් විය.
උණු කල එළකිරි ,ශිත කල එළ කිරි,ඉඩ්ලි,වඩේ,දෝසයි,පාන්,බාසුමති බත්,නූඩ්ල්ස් ජැම් බටර් සහ සෝස් වර්ගත්,චට්නි වර්ගත් බොහොමයක් විය.ඊට  අමතරව පලතුරු බීම සහ තේ සහ කෝපි තබා තිබුණි.ඒවා යහමින් භුක්ති වින්දේ දවාලට ආහාරයක් ගැනීමට අවස්ථාවක් නොලැබෙන නිසාවෙනි.
හොදින් අහරින් සන්තර්පණය වු අපි අපේ අධ්‍යාපන ස්ථාන නැරඹිමට ගියෙමු.
චෙන්නායි නගරය ඉතා විශාලය.මං මාවත් සියල්ලම පාහේ අධිවේගි ලෙස සකස් කරමින් පවතින නිසා දුහුවිල්ලෙන් පිරි ඇත.ඒ වගේම අධික අව් රශ්මිය නිසා අපිව කළු පැහැ ගැන්විනි.
චෙන්නායි නගරයේ ඇවිදිද්දි මට හැඟුනේ අපි යන්නෙ යාපනය නගරයේ දෝයි කියායි.හැම බෝඩ් ලෑල්ලකම,බස් රළුවල,කඩවල පවා නම් ඇඳ ඇත්තෙ දමිල බසිනි.එය එක්තරා දුරකට මගේ සිතට ගෙන දුන්නෙ සහනයකි.ඒ හුරු පුරුදු භාෂාවක් මා නෙත ගැටීමෙන් ලත් සහනයයි.
අපි ඊ ලඟ දිනයේ ගියේ චෙන්නායි හි සුප්‍රසිද්ධ මරීනා වෙරළ තීරය නැරඹිමටයි.ලෝකයේ දෙවැනිතම විශාල වෙරල තීරය මරීනා වෙරල තීරයයි.මට යලිත් වරක් ඉන්දියන් සාගරයේ රැල්ල පෑගීමට අවස්ථාව උදා වුණි.ඒ අතර මා බලා සිටියේ  ඈත සමුදුර දෙසයි.ඒ මොහොතකට හෝ මා කුඩා දිවයින ඇස ගැටේවිය යන බොළඳ විශ්වාසයෙනි.
ටික වේලාවක් වෙරලේ නැටූ පසු  මුහුද රළු විය.
ටික වේලාවකින් ඉන්දියන් පොලීසියෙ කාන්තාවක් සහ පිරිමි අයෙක් අශ්වයා පිට පැමිණ වහා ඉවත් වන ලෙස පැවසීය.
එහෙත් ඒ වෙරල තීරය තාම අපිරිසිදුය.
එහෙත් විශාල වශයෙන් සංචාරකයින් ඇදි එන වෙරලකි.ඔලුවේ පටන් වැලි හා මුහුදු දිය නා ගත් අපිට ආපසු යන්නට සිදුවූයේ තෙත හා වැලි පිරුණු කලිසම් වලිනි.
ඒ යන අතර අපේ අධ්‍යක්ෂක තුමා විශ්වාෂ් රාවෝ මගෙන් මෙසේ ඇසුවේය.*කොහොමද සුභාෂිණි ඔය කලිසම ඔච්චර ෆිට් එකට තියෙද්දි ඔයා දණහිවටත් උඩට ඒක කොට කලේ *මම කිසිත් නොකියා සිනා සුනේ එය කෙසේ කොට කලේදැයි මමවත් නොදත් බැවිනි.මුහුදට පනින්නට තිබුණු හදිසියට කල කී දේවල් අමතකව ගොස්ය.
හොඳම වැඩේ ඒක නොවෙයි.ඒ යන අතරමඟ අපිට ආ බඩගින්න නිසාම කේ.එෆ්.සී එකකින් ආහාර ගැනීමද කලේ දිය බෙරෙමිනි.
කොහොම අනත් මාර්ගයේ තිබුණු අධික රළු වාහන නිසාම හෝටලයට යද්දි කලිසම් වේලි  අවසන්ව තිබුණි.

ඉතිරිය..

චෙන්නායි සිට බැංගලෝරයට...කෝච්චියෙන් ගිය දහවල් ගමන