හයිද්‍රාබාද් සිට චෙන්නායි දක්වා දුම්රියෙන්

අතීතයෙන් බිඳක්....2 වන කොටස

පද්මසිරි ත්‍රිමා විතාන නම් වෛද්‍ය සිසුවා ඝාතනය විය.එදින අප නිවසේ කෑම පිසුවේ නැත.කිසිවකුට බඩගින්නක් පැමිණියේද නැත.අම්මා රත්කර තිබු යමක් කෑමට වෙනදා රණ්ඩු වෙන අපි එදින ගොළුවන් සේ කාමර තුලටම වී කල් ගෙවූහ.

හදිසියේම ගේ ඉදිරිපස සුදු කොඩ්යක් දැමියයුතු යැයි මට සිත්විය.මා ලඟ තිබු සුදු රෙද්දක් මසා විශාල ප්‍රමාණයේ කොඩියක් දැම්මෙමි. මෘත දේහය බැලීමට යාමට සිත් වුවත් තාත්තාගෙන් ඒ ගැන විමසීමට සිත් නොදේ.නංගීත් මමත් බෙහෝම අමාරුවෙන් වචන සිර කරගෙන සිටියෙමු.

එහෙත් එක් වරම තාත්තා අපිට කතා  කලේය."ලොකු දුවේ අපි ත්‍රිමාව බලන්න යමුද" කියා ඇසුවේය.අපි එකවරම හා කියා කීවෙමු.

ඊට පසු දින අපි කොළඹ වෛද්‍ය පීඨයට යාම සඳහා රත්නපුර නගරයට ගියෙමු.රත්නපුර සිට කොළඹ බලා එකම බස් රථයක් හෝ ගමන් නොකරන බව අපිට බස් නැවතුම් පොලෙන් දැනුම් දෙන ලදි.තාත්තා ආපසු යාවියැයි බියක් මට ඇති විය.එහෙත් තාත්තා මට වඩා කල්පනා කාරි විය.

ටික වේලාවක් කල්පනා කල තාත්තා පානදුර බසය වෙත ගමන් කර දුවේ අපි හොරණට ගිහිං කොළඹට යං  යයි පැවසීය.අපි පානදුර බසයේ නැග හොරණට ලඟාවීමු.

හොරණින් කොළඹ බසයට ගොඩවී අපි වෛද්‍ය පීඨයට ලඟාවිමු.

මහා ජනකායක් පෝලිම් දිගේ ඇදෙමින් පැවතුණි.ඒ අතර මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්නයන් විශාල බීම බාල්දියක් උස්සාගෙන ආ ආකාරය මට අද මෙන්ම මතකයේ ඇත.ඔහු එවෙලේ ටීෂර්ට් එකකින් සහ කලිසමකින් සැරසී සිටියේය.

එහෙත් ඔහු සමග දොඩන්නට මෙය අවස්ථාවක් නොවේ.පෝලිම දිගේ අපිද වේගයෙන් ඉදිරියට ඇදුනේ ත්‍රිමාගේ දේහය දැක ගැනීමටයි.

එහෙත් ඔහුගේ දෙන අසලට පැමිණි අපි ඉච්ඡාභංගත්වයට පැමිණියෙමු.දේහය දැක බලාගන්නට පැමිණියද ඉතා කුඩා වීදුරු පෙට්ටියක නොපෙනෙන සේ වසා තිබූ දේහය දුටු විට මට මහා හයියෙන් ඇඩුනේ සිටිය තැනද අමතක වෙමිනි.

වෛද්‍ය සිසුන් පැමිණ අපේ තාත්තාගෙන් බොහෝ දේ විමසන ලදි.ඒ අතර අපිව හොදින් දන්නා අය බොහෝ සිටි අතර *මේ අහවලාගේ නංගිලනේ* කියමින් ඔවුන් අපිව ඇතුලට කඳවාගෙන යන ලදි.

අපි ආපහු ගෙදර එන්නට පිටත් උනේ බොහෝ දුකින් හා කළකිරිමෙනි.බස් රියේ කවුළුවෙන් ඉවත බලා ගෙන සිටියද හිත තිබුණෙ ඔහුගේ දේහය වෙතයි.අපි ඇස් වල කඳුලු පිරුණේ නොදැනුවත්වමයි.

රත්නපුරයට පැමිණි පසු ගමට එන බසය නොතිබුණෙන් තාත්තාත් නංගීත් මමත් කිලෝ මීටර අටක පමණ දුර පයින්ම ගමන් කලෙමු.

ගමන ගැන විස්තර අසා සිටි අම්මාද ඇඩුවාය.

ඔහු වෙන තැනක මිය ගියානම් දුකක් නැත.ඔහු මිය ගියේ රත්නපුරයේ වීම මට මහත් දුකක් ගෙන දුනි.

අදටත් මගේ දෑස් පියාගත්විට රාත්‍රියේ ගෙට ගොඩවන ත්‍රිමාව පෙනේ.

*විවේකය අඩු බැවින් දිගට ගොඩක් ලිවිමට හැකියාවක් නැත.ලද ඇසිල්ලෙන්  තවත් කොටසක් ලිවීමට බලාපොරොත්තු වෙමි.....