හයිද්‍රාබාද් සිට චෙන්නායි දක්වා දුම්රියෙන්

අතීතයෙන් බිඳක්.......

ඒ අසූ අට වසරේ මැද භාගයයි.උසස් පෙල ලිවීමට බලාපොරොත්තුවූ වාරයි.
දිනපතා පන්ති යන්නට පාසල් යන්නට බලා සිටියද ,කැලෑ ඇඳිරි නීතිය නිසා ඒවා එකක් වත් කර ගක නොහැකිවිය.
පන්ති ගොස් එද්දි ගෝනි බිල්ලන්ට කොටුවේ.ඒ අනෙක් විදියේ ප්‍රශ්නයකි.
රෑට පාඩම් කරන්නට ලාම්පුවක් දැල්විය නොහැකියි.යන්තම් කළුවර වැටෙද්දි උයාගත් යමක් බඩට දාගන්නේ ඒ නිසායි.
රාත්‍රියට දොට්ට පිළට හෝ යාමට දොරක් අරින්නෙ කලාතුරකිනි.
අයියා මේ වන විට කොළඹ විශ්ව විශ්ව විද්‍යාලයේ ගණිත අංශයේ විශේෂ උපාධිය හදාරණ සිසුවෙකි.නිතරම විශ්ව විද්‍යාල වසා තැබීම නිසා ඒවා විවෘත කරන ලෙස ඉල්ලිම් ඉදිරිපත් කරන ලද අතර ඒ සඳහා තැබූ රැස්වීම් වල මුල්තැන ගත්තේ අයියායි.
ඊට අමතරව නිවසේ නංගි සහ මේ ලියන මාද සිටියේය.
සාමාන්‍යෙයන් රාත්‍රි අට හමාරට ගමට එන අවසාන බස් රළුය අපේ ගේ ලඟ නවත්වන්නෙඅපේ ගෙදරට එන කවුරුන් හෝ සිටියොත් පමණි.ඒදින බස් රළුය නැවැත්වු අතර අපි නිශ්ශබ්දව ගේ තුල සිටියෙමු.ටික වෙලාවකින් ගෙයි ඉදිරි දොර ශබ්ද වන හඬ ඇසුණු අතර අයියාගෙ නම කියා අමතනු ඇසුණි.
තාත්තා එවෙලේ පන්සිල් ගනිමින් සිටිය අතර අයියාට ඉදිරි දොර තහනම් කර තිබුණේ පැවැති අයහපත් වාතාවරණය නිසාය.
මා ක්ෂණයකින් ඉදිරි දොර වෙත ගොස් එය විවෘත කරන ලදි.යම් පැහැදිලි කිරීමක් කරන ලද අතර මා අයියාගෙන් ගෙට ගොස් ඒ පිළිබදව විමසීමි.අයියා ඉදිරියට පැමිණ ඔහුට ගෙට එන්නට ආරාධනා කලේය.
ප්‍රමාණයෙන් ඉතා කුඩා කළු පැහැපත් සමකින් යුතු තීක්ෂන දෙනයනකින් හෙබි මේ පුද්ගලයා අපේ ගෙදර සාලයේ තබා තිබු රතුපාට කුඩා කුෂන් පුටුවක වාඩි ගත්තේය.

හේ නමින් පද්මසිරි ත්‍රිමාවිතාන නම් විය.

ඉන්පසු එළැඹියේ තාත්තාගේ ප්‍රශ්න වලට පිලිතුරු දීමේ වාරයයි.නොයෙකුත් ප්‍රශ්න රාශියක් තාත්තා විසින් අසන ලද අතර ඉතා සංයමයෙන් ඒ ප්‍රශ්න වලට පිළිතුරු ලබාදෙන ලදි.

ඉන්පසු අයියා සමග ටැංකිය ලඟට ගොස් නා ෂර්ට් එක සෝදා ගෙයිම වැනූ ඔහු රාත්‍රි ආහාර ගෙන නින්දට වැටුනේය.

පාන්දරින් අවදිවි යන්නට සැරසෙද්දි තාත්තා ඔහු අත මුදලක් තැබූ බව මට මතකයේ ඇත.ඒ විතරක්ද නොවෙයි දවල්ට කන්නේ නැති බව පැවසීම නිසා දවල් ආහාරයට බත් මුලක්ද බැද දුන්නා මට මතකයි.
ඉන්පසු හැමදාමත් මේ විදියට රාත්‍රි ඔහුගේ නවාතැන් පොල වූයේ මගේ නිවසයි.
මගේ අම්මා නිතරම අසනීපයෙන් පසු වූ නිසා ගෙදොර ඉවුම් පිහුම් කටයුතු කෙරුණේ මා අතිනි.මා උයන විට කුස්සියට පැමිණ මා කතාවට අල්ලා ගන්නා ඔහු හැමවිටම හොඳින් ඉගෙන ගන්නා ලෙස පැවසීය.
විටෙක මා පිසින කරවල කෑල්ල  විශාල වැඩි බව පවසන ඔහු තවත් වේලකට එය පිරිමසා ගතහැකි බව පවසයි.
හැමදාමත් දවාලට බත් මුලක් බැඳ දුන් අතර රාත්‍රියේ පැමිණි පසු ලොකු නංගියෙ අද බත් එක නම් රසයි කියා පවසයි.

එහෙත් දිනක් අපේ ගෙදරට තවත් වෛද්‍ය සිසුවෙක් පැමිණි අතර ඔහු තාත්තා සමඟ ත්‍රිමාවිතාන ගැන යමක් පවසන ලදි.ඉන්පසු තාත්තා අයියාව ගෙදරි පිටත් කර හරිනු ලැබීය.

රාත්‍රියේ ගෙදරට එන ත්‍රිමාවිතාන මේ බවක් දැන ගත්තද ඔහුට යන්නට වෙන තැනක් නැත.ඔහු දිගටම අපේ ගෙදර ආවේය.දිනක් තාත්තා ඔහුට ගෙදරට එන්නට එපා කියන්නට සැරසෙද්දී මම තාත්තා සමඟ බහින් බස් වූයෙමි.
තාත්තා පැවසුයෙ අම්මාගෙ අසනීපය නිසා උයන්නට කෙනෙකු නොමැති බවකි.
එහෙත් එය මට කල හැකි බවත් ඔහුට තව දුරටත් නිවසේ නතර වීමට ඉඩදෙන ලෙසත් මා පියාගෙන් ඉල්ලු අතර,ඒ සඳහා අවරය ලැබුණි.

ඔය විදියට සෑහෙන කාලයක් අපේ ගෙදර නාවාතැන් ගත් මේ සොයුරා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ සාමාජිකයෙක් බව දැන ගන්නට ලැබුණා.රාත්‍රියට විශාල ප්‍රමාණයේ පෝස්ටර් අදින ඔහු එක කොළයක් හෝ අපතේ නොයවයි.
අපි ඒ දෙස බලා සිටින්නෙ පුදුමයෙනි.එක අකුරක් ප්‍රමාණයෙන් අපිට සමානය.අපි කොළයක් ඉල්ලුවොත් කියන්නෙ නාස්ති කරන්න කොළ දෙන්න බැ කියලයි.
එක් දිනක් අපේ තාත්තා ඔහුට කලිසමක් මසා ගන්නට කලිසම් රෙද්දක් දුන්නේයි.එදින ඔහු අපේ තාත්තාගේ දෙපතුල් අල්ලා වැද සමුගත්තේය.කලිසමේ සාක්කුවේ අඩිය හොදටම හිල්වී ඇති නිසා මේස් එකක සල්ලි දමාගෙන යයි.
කාලය  ගෙවී ගිය අතර රටේ තත්වය ඉතාම බිහිසුණු විය.ඒත් ඔහුට අපේ නිවස ආරක්ෂිත විය.
එක් දිනක් ගෙදර පැමිණි ඔහු උදෑසන බසය එනවා ඇසුණු විට සෙරෙප්පු පයලා දුවන්නට සැරසුණි.කකුල් දෙක මාරුවී සපත්තු දෙක දමා ගත්විට නංගිත් මමත් හිනා වුණේ *අනේ දොස්තර මහත්තයට කකුල වැරදිලා*කියලයි,
ඒ වෙලාවේ ඔහු අපි දෙදෙනා දිහා බලාගෙන අහිංසකව සිනාසුනේය.ඒ ඔහුගේ අප දැකි අවසන් සිනාවයි.
ඉන් දිනකට පසු සාහසිකයින් විසින් පද්මසිරි ත්‍රිමාවිතාන සොයුරා ඝාතනය කරන ලදී .නිකම්ම නොවේ*සාහසික ලෙස* ඝාතනය කරන ලදි.

මතු සම්බන්ධයි........