Skip to main content

Posts

Showing posts from February, 2012

අහිමි බිළිඳිය

හීන් වැහිපොද කෙමෙන් වැඩිවී මහා වැසි වසින්නට පටන් ගත් ඉනික්බිති.. පොල් අතු වහලයට වැටෙන දිය බිංඳු සට සට ගා ගැටෙයි පොල් කොළ තෙමමින්ම.. බිම එලන ලද පැදුරක නිදිගත් මගේ හිත තවමත් මගේ කුඩා ලබැඳිය වෙතම.. තනපුඩුව කිරිබරින් පැලී රිදුම් දෙනවිට උඩු ඇඳුම තෙමාගෙන කිරි ගලායයි සැනෙන.. පෙරදා රාත්‍රිය මොනතරම් බිහිසුණුද මා ලබැඳි බිළිඳිය ගෙනගියෝ කවුරුන්ද.. මගේ කිරි උරමින්ම නින්දෙන්ම රැගෙන ඇය කොහිගියෙද මට කියන් මගෙ බිළිඳු මට දියන්..

අම්මා

කිරි පිහිය අතින් ගත් අම්මාට උදව්වට මමත් මහ පාන්දර යනවා කිරි කට්ටියට. ගහක් ගානේ ගිහිං ඔට්ටපාලු ගලවලා පොල්කට්ට සුද්ධ කරල දෙන්න මන් හරි දස්සයි... පිණි වැටුන රබර් කොළ පෑගිලා යනකොට දැනෙන සීතලත් එක්ක ලෙස්සනවා කකුල් දෙක.. මීදුම් බාගෙන අහස් කුස එළිය වෙද්දි කිරි කට්ටියම කපල ඉවර වෙනවා.. සීනි ඩිංගක් අල්ලට හලාගත්ත අම්මා රොටී කෑල්ලක් කාලා කහට උගුරක් බොනවා.. ටිකක් වෙලා ගල උඩ ඉන්න අම්මා ගොටුකොළ ගලෝනවා දවාලට කන්න.. කිරිටික ඇකිලුව අම්මා ගොටුකොළ මිටිය ඉනේ දවටගෙන කිරි බාල්දිය අරන් එනවා.. ගෙට ගොඩවෙන අම්මා බත් හැලිය ලිපේ තියලා ගොටුකොල සම්බෝල එක්ක කොස් මාලුවක් හදනවා.. අපි ඔක්කොමකුස්සියට වෙලා ඒක කන්නපොරකනවා.. අන්තිමට අම්මට කන්න බත් ඩිංගක්වත් ඉතුරුවෙන්නැ දරු පෙම හින්දම ඇගේ කුස නොපිරුණත් හිත පිරිලා සතුටින් ඒත් අම්මේ උඹ බඩගින්නෙ.

වැඩිවියට පත්වීම

මේ වෙනකොට මං හිටියේ හයේ පංතියේ දැරිවියක්ව. එදත් වෙනද වගේම සුපුරුදු විදියට තාත්තත් එක්ක මං පාසැල් ගියා. පාසල වෙනදට වඩා ටිකක් කලබලකාරියි.වාර්ෂික නිවාසාන්තර ක්‍රිඩා උත්සවය තිබුණෙ එදා නිසා.මගේ නිවාසය ඇමතිස්ට්.ඒ කියන්නෙ මැණික් වල තියෙන අඹතේස් කියන වර්ගයට අයිති නම.ඒකෙ පාට දම් පාට. දම්පාට ලොකු මල් වැලක් අපේ ගේ දොරකඩ ඒ කාලේ තිබුණා.ඉතින් නිවාසය සරසන්න මේ මල් ගොඩක් අරන් තමයි මම ඉස්කෝලෙ ගියෙත්... ඔන්න කොහොම කොහොම හරි ක්‍රිඩා උතසවයත් ආරම්භ උනා.දුවලා .පැනල .නටලා.දඟලලා මට හොදටෝම මහන්සියි.හවස පහ හමාරේ බස් එකේ ගෙදර ගියා. ඒ වෙලාවෙ අපේ ගෙදරට රෙදි නැන්ද ඇවිත් හිටියා.මම මහ ලොකු බත් පිඟානක් බෙදන් වාඩිඋනා කන්න.ඒකෙ තිබුණා මන් ආසම කරන  කෙසෙල්මුව බැඳුමක්.. ඒ වෙනකොට අම්ම මම කන තැනට ඇවිත්. "ලොකු දුවේ මේ වයසේ ළමමයින්ට අසනීපයක් හැදෙනවා.ඔයාටත් දැන් ඒ අසසනීපෙ හැදිලා. ඒ නිසා බැදුම් තෙල් කන්න එපා " කියලා  අර බැදුම් ටික අයින් කලා. ඇත්තටම ඒ වෙනකොට මට වැඩිවිය පැමිණෙනවා කියලා අහල තිබුණත් ඒ මොකක්ද කියලා මං දැනගෙන හිටියෙ නැහැ. මම ඒ ගමන අම්මට කිව්ව "මටත් ඕනි ඔය ලෙඩේ ගැන දැනගන්න තමයි "කිය
ගගනත කළු ඝන සුළං කෝඩ වැද විසිර දසතම කඳු හෙල්,තැනිතලා,නිම්නද ගහකොළ,සතා සීපාවන්ද ගේ දොරද පෙරලා හමන අපූරුව.. හෝ හඬ නගමින් වියරු රළ පහසින් මහ කෝඩ ගසමින් කැරකි කැරකී එන මේ සුළං රැලි වැද මිනිසුන් නගනා විලාපය නොඇසේද.....?
ලස්සනට හිනාවුණු දෑස් අග වසාගෙන පිපුණු තොල් පෙති සඟල නිහඬවන නිතොර දඟ සිනාවෙන් මුව කමල සරසාන දකිමි මම දකිමි ඇය සදාකාලික නිදන දඟ කරපු කෙහෙරැලි හොවා බැද තබාගෙන සිහින් දිගු ඇඟිලි තුඩු එකට බැඳ තබාගෙන හීන් මල් රටා මැවු ඔසරියෙන් සැරසීගෙන ඇයද මේ නිදන්නේ සතර රියනක සිටින හුස්ම වැටෙතැයි සිතා බලා හිටියත් අතර නැහැ කිසිදු හිනාවක් ඇගේ මුහුණත වැතිර හැරි මාවෙත සිනා පා වි යයි දැක නිතොර බලා සිටියෙමි ඇගෙ උවන දෙස ඇස් වැතිර සුවඳ පැන් නහවලා නුඹේ වත සඟවමින බලා ඉම් නතරවී තවත් මොහොකත් සිතින අඬන්නට කඳුලු දී සැතපුනත් මගෙ නෙතින අවසරයි සිප ගන්න වතාවක් ඔය මුහුණ
ගෙන්දගම් පොළොවේ කාශ්ඨක අව්වේ හැපි හැපී නන්නාදුනන මිනිසුන් අතර ගැවසිගෙන නුඹ  දරණ වෙහෙස මිනිසෙකු වන්නට හෙට.. පාගාන නැගිටින නැගෙනවිට බිම දමන සිනාවට කඳුල දෙන අතින් අල්ලා වැරෙන් ඉවතටම ඇද දමන මිනිස් වෙස් අරගෙන තිරිසනුන් වෙසෙන ලොව ඔබේ ශක්තිය ගැන පුදුමයි ඇත්තටම.. පාවහන් නැති දෙපා වේගයෙන් දුවවමින් ඉරුණු කමිසයෙ කොණින් දහඩියද පිස දමන් ඔබ නොදුටු අහිමි ලොව ජය කිරුළ දරන්නට නිබඳවම වෙරදරන ඔබේ ඔය හිත් අහස මොනතරම් ලස්සනද....?
රූ බර ගත දිලෙන දිග නෙතු යුග සැළෙන මුදු දෙකොපුල අතර රත් තෝල් පෙති සැඟව සියුමැලි වත යුහුව නොම දැඩි වුණ හිතට දිගු රතුඟිලි අතර තෙත පන්හිඳ රැඳුන.. ලියන කවිපද රසට කියමි ගොනු කර යසට දෙනිපිටියෙ නුග රුකට පිටදී වැරෙන් සිට ඇලපාත මුදලිඳුට ඇසෙන්නට.. තනිකම දැඩිව දැනෙන මම ලියන කවි පද වලට මුදළිඳු ඇලපාත ලියයි පිළිතුරු කව හොඳට.. ආලයෙන් මත්ව දැඩිව නුඹ ලියූ පදවැල් අතර සිරවී මගේ සිතට දැනුනත් දුකක් ඉදහිට ගජමන් නෝනා වෙමි කිසිදාක නුඹට පෙම් නොකළ
වියළි රළු කඨෝර පොළොව මත නැගුණු දුහුවිලි නැගෙයි මග දෙපස ඉදී රත්පැහැ ගැහුණු ගහ කොළ බිම වැටෙන්නට වන.. මේඝ ගර්ජනා සහිත මහ වැසි වසින හැන්දෑව ගල් බොරළු පස් සෝදාන එන වතුර කඳ මහ මග මැදම ගලායන.. වසන්තය පැමිණ ගස් කොළන් දළු දමා අතු ඉති මලින් බරව කොතරම් හැඩද ඒ පරිසරයම. හැමදාම යනෙන නව නගර පාර කාලයෙන් කාලයට වෙනස්ද මොනතරම් ජීවිතේ හැමදාම දකිමින්ම මේ වෙනස යති එති නැවතී බලති නොදකිති අපූරුව.

තාත්තේ*

කළු ගල් පේන්නැති ගිනි මද්දහන පස් කන්ද කඩාගෙන විල්බැරැක්කෙන් අදින තාත්තේ... කඩා දමන්නට මහ නියරෙ වක්කඩ  මහ පාන්දර නැඟිට කහට ඇඹින්දක්වත් නොබී කුඹුරු යන තාත්තේ.. මට ලෙඩ උනාම මගේ ඇඳ ලඟ ඉඳන් හිස අතගගා පිරිත් පැන් කරනා තාත්තේ.. ජීවිතේ මහ හුඟක් බර කරින් දරාගෙන නුඹ සෙවූ මිල මුදල් අපි අතර බෙදා දෙන ආදරණිය තාත්තේ.. කිසි සැපක් නැති උනත් දරුවන්ගෙ සැප බලා සිනාසෙන අදත් වෙනදා වගෙම රළු බොරළු බිම දෙපයින් ඒ උනත් රජෙක් මෙන් පා නගන තාත්තේ.. ඔබට අහිමිව ගියත් අපිට හිමි සැප සොයන අදත් සුවසේ හිඳින තාත්තේ.. මගේ ආයුෂත් ගෙන හිඳිනු මැන බෝ කලක් තාත්තේ...