මගේ ඇස් දෙක පියාගත්තම මම නොදැනුවත්වම අතීතයට යනවා.මම ආසාවෙන් ගෙවපු මගේ පුංචි කාලේ නිතරම මට මතක් වෙනවා.සමහර වෙලාවට මටත් නොදැනිම මගේ ඇස්වලට කඳුලු උනනවා.ඒ සුන්දර ළමා වියේ මගේ වීරයො අතරෙ ඉදිරියෙන්ම ඉන්නෙ අපේ ආතා.ඒ කියන්නෙ අම්මගෙ තාත්තා.
කොට කලිසමක් ඇදල,බුලත් විටක් හප හපා ඉස්සර තියෙන හාංසි පුටුවෙ වාඩිවෙලා ඉන්නවා.ආතා ගොඩක් විනෝදෙට කැමතියි.පුට් බැලෝ පියානොවක් තිබුණා.ආතාට හරිම ලස්සනට ඒක වාදනය කරන්න පුළුවන්.කවුරුහරි ගෙදරට ආවම ඒක ගහල ලස්සනට සිංදු කියනවා.
මන් පොඩි කාලේ අපේ අම්ම හිටියේ ට්‍රේනිං කොලිජියෙ.මම හැදුනෙ පුංචි අම්මල ආතම්මල එක්ක.ඉස්සර පුංචි අම්මල රෙදි හෝදලා නා ගන්න යන්නෙ පල්ලෙහා ළිඳට.ඒ ළිඳ ගොඩක් ගැඹුරුයි.අදටත් අපිව පොව්වන්නෙ නැහැ.වතුර පිරිලා කටටම.ඒකෙන් පිටවෙන වැඩි වතුර ටික පොඩි ටැංකියකට යනවා.ඒකෙන් තමමයි අපි නැවේ.ළිඳ ලඟ ලොකු ගලක් තියෙනවා.ඒකෙ තමයි ඒ ගොල්ල පිට ඇතිල්ලුවෙ.තව ලොකු කුඹුක් ගහක් තිබුණා මට මතකයි එතන.
ඉතිං දවසක් පුංචි අම්මා රෙදි හෝදලා,මාවත් නාවලා ගොඩින් තියලා නාන්න පටන් ගත්තා.එක පාරටම 'ජබොග්  'ගෑවා විතරයි මන් ළිඳේ.
යට යනවා,උඩ එනවා.යට යනවා .උඩ එනවා.ඔය විදියට තුන් පාරක්ම යට ගිහිං උඩ ආවලු.අන්තිමට තුන්වෙනි පාර උඩට එද්දි පුංචි අම්ම කකුල දාලා.මන් කකුලෙ එල්ලිලා.අයියා මාව උඩට ඇදල අරන්.
මන් උඩට ආවට පස්සෙ මොකද දන්නවද උනේ.කෝට්ටක් කඩල බය යන්න තියලා දුන්නෙ නැතැයි මට අම්බානක ගුටි.
ඔන්න ඉතිං පුංචි අම්ම ගෙදර ගිහං මට බනිනවා.ළිදට වැටුනා කියලා මහ හයියෙන්.ඔන්න ඔය කතාව ඇහුනා ආතාට.ආතා මොකද දන්නවද කලේ......? ඔහොමද ළමයි බලාගන්නෙ කියලා පුංචි අම්මට හොදටෝම බැන්නා.
ආතාට ලොකු ලෙඩක් හැදුනා.මට ඒ ලෙඩේ මොකක්ද කියලා මතක නැති උනත් ,ආතාගෙ කාමරේ තිබුණු ගිරයයි,පඩික්කමයි හොඳටම  මතකයි.මොකද දන්නවද?ආතට මොනවහරි ඕන උනාම ආතා කරන්නෙ ඔය ගිරයෙන් පඩික්කමට ගහන එක.අම්ම අපිට කියල තිබුනෙ ඒ සද්දෙ ආවොත් ඉක්මනට ලොකු කෙනෙකුට කතා කරන්න කියලා.


ආතා නැතිවුන දවස මට තාමත් මතකයි.මළ ගෙදරට අදින්න සුදු ගවුමක් මට තිබුණේ නැහැ.ඒ නිසා මමා කෙනෙක්ගෙ ගෙදරකින් ගවුමක් ඉල්ලගෙන ආවා මට මතකයි.
ආතාව සොහොන් කලේ පොල් වත්තෙ පැත්තක තිබුණු කජු ගහ යට.සෑයට ගිනි තිබ්බෙ අපේ තාත්තයි සනී මාමයි දෙන්න.මට මතකයි සෑයෙ ගිනි දැල් නිවිලා දුම් ඉවර වෙනකම්ම මන් එතනට වෙලා බලා ගෙන හිටියා.
ආපහු ගෙදර ආව මට ආතාගෙ කාමර පලාතට යන්න හිතුනෙ නැහැ.හරිම පාලුවක් තනිකමක් දැනුනා.

තවත් කොටසක්....