හයිද්‍රාබාද් සිට චෙන්නායි දක්වා දුම්රියෙන්

අපේ මහ ගෙදර දානයක් දුන්නා.ඉතිං අපි බඩු මුට්ටුත් බැඳන් ඔක්කොම එක්ක සිකුරාදා හැන්දෑවේ ගෙදර ගියා.
අපේ ගෙදර දැනට ඉන්නෙ නංගි මමයි විතරයි.ඉතිං ඔක්කොම වැඩ ටික අපේ කර පිට තමයි වැටුනෙ.

කොහොම හරි මහන්සි වෙලා ඒ වැඩ ටික හොඳටම කරගත්තා අපි දෙන්න එකතුවෙලා.
ඒත් දැන් මන් කියන්න යන්නෙ ඒ ගැන නම් නෙමෙයි.
අපේ දානෙට වැඩිය අපේ පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවො ගැන.

හාමුදුරුවන්ගෙ නම කිරිඇල්ලේ විමල බුද්ධි ලොකු හාමුදුරුවො.හාමුදුරුවන්ගෙ වැඩි උපාසක කමක් නැහැ.

එත් ඒ කාලේ ගමේ ඉස්කෝලෙ ළමයින්ට නිකන් බුද්ධාගම ඉගැන්නුවා.දහම් පාසලක් ආරම්භ කරල ළමයින්ට දහම් දැනුම ළබල දුන්නා.මට මතකයි මමත් ඒ කාලේ තරඟ වලට ගියා.
අපේ ගම ගොඩක් දුෂ්කර ගමක්.පොතක් පත්තරයක් ගත්තෙ එහෙමත් ගෙදරකට විතරයි.ඒ හින්දා හැමුදුරවො දහම් පාසලේ පුස්තකතාලයක් පටන් ගත්තා.ඒත් 2003 ආපු මහ ගංවතුරට පුස්තකාලෙයි පොතුයි ඔක්කමෙ විනාශ වෙලා.
ඒත් හාමුදරුවො නිකන් හිටියෙ නැහැ.ආයෙත් පුස්තකාලයක් ආරම්භ කලා.
අපි බණ දවසේ දුන්න පිරිකරට පොත් දෙකකුත් දුන්නා.හාමුදුරුවන්ට හරිම සතුටුයි.
දන්නවද අළුත්ම දේ...
දහම් පාසල් එන ළමයින්ට දවල්ට කැම වේලක් පන්සලෙන් දෙනවා.හරිම පුදුමයි.වැඩිහරියක් ළමයි ඉන්නෙ බඩගින්නෙ.ඒක ලොකු පිනක් හාමුදුරවන්ට.
අනෙක ගමේ මළ ගෙයක් උනොත් ඉස්සෙල්ලම වඩින්නෙ අපේ හාමුදුරුවෝ.ඒ බී.එම්.ඩබ්.කාරෙකෙන් නෙමෙයි.උන් වහන්සේගෙ දෙපයින්.
දානෙකට අරොධනා කලාම වාහනයක් එවන්නද ඇහුවම කියන්නෙ මට මේ ගම හොඳට පුරුදුයි.මම පයින් වඩින්නම් කියලා.
දානෙකදි හම්බවෙන පළතුරු කැම මගදි ගමේ ළමයින්ට බෙදල යනවා.

මෙන්න මෙහෙමෙයි අපේ හාමුදුරුවො.
 තවත්පිනක් ඕන නැහැ නිවන් දකින්න.