මහ ගෙදර 11

අපේ මහ ගෙදර තිබුණෙ පාරෙන් ටිකක් ඈත.වටේටම තිබුණෙ කොම්පැණියෙ වත්ත.
මහ පාරෙ ඉඳන් වංගු වලින් හැරුණු පාරක් දිගේ තමයි එන්න ඕනි.ඒත් ගම මැදින් එන්න
පොඩි කෙටි පාරක් තිබුණා.ඒ පාරට කිව්වෙ අක්කර දොලහෙ පාර කියලා.රබර් අක්කර දොළහක්
මැදින් ආව නිසා තමයි ඒ පාරට අක්කර දොළහ කියන නම වැටිලා තිබුණෙ.
ඒ පාරවල් දෙකම හරි පාලුයි.ගෙදරට එන කෙනෙක් විතරයි ආවේ ගියෙ.
ඒත් ඒ පාරවල් දෙකෙන්ම මම තනියෙම ගිහිං තියෙනවා.හැතැම්ම ගානකට මිනිස් පුළුටක් 
පේන්න නැති උනත්මම කිසි බයක් නැතුව ඔය පාරවල් දෙකෙන්ම යනවා.


අක්කර දොළහෙ පාර දිගේ තමයි මිනිස්සු රබර් කිරි කපලා අරන් එන්නෙ.බැරල්වල දාල ඔලුව උඩ තියාගෙන
හරිම අමාරුවෙන් පේලියට එනවා.ඒ ගේන කිරි ලොකු ටැංකියකට දානවා.ඊට පස්සෙ ඇසිඩ් දාලා කළවම් කරල
ලොකු කිරි ඔරු වලට දානවා.ඒ කිරි ඔරු හදල තිබුණෙ ලීයෙන්.මැදින් පොඩි ලී කෑල්ලක් ගහල කිරි ඔරුව පොඩි 
කෑලි වලට වෙන් කරල තිබුණා.


මම පොඩි කාලෙ හරිම දඟයි.දඟ කියන්නෙ පොඩ්ඩක්වත් නිකන් ඉන්න බැහැ.දක්කවද දවසක්දා මන්
කිරි ඔරුවක් ඇතුලට වැටුනා.ළිඳට ගිහිං හොදටම නෑවා.ඇඟ කිටි ..කිටි ..ගානවා....... සීතලේ.ඒත් කිරිටික මිදිලා.
ඉස්කෝලෙ ඇරිලි ආපු තාත්තා හොද කෝටු පාර ටිකක් හෙම දීලා....මගේ කොණ්ඩෙ බූ ගෑවා.


අනික් පාරෙන් එනකොට තියෙන්නෙ කොම්පැණියෙ වත්තනෙ.ඒවයෙ වැඩ කලේ දෙමළ මිනිස්සු.මම ඉතිං ඒ ගොල්ල එක්ක කථාකරල හොඳට යාලුයි.ඉස්කෝලෙ ඇරිලා එන ගමන් ඒ අයගෙන් ඉල්ලගෙන කිරි එකතු කරනවා.ඒ පාර ඉස්කෝලෙ ඇදුම් කළු පාට වෙනවා ඔට්ටපාලු හින්දා.


අම්මගෙ මහ ගෙදර ලොකු එකක් උනත් අපි හිටියෙ කටු මැටි ගහපු, පොල් අතු හෙවිලිකල ගෙදරක.ඒ ගෙදරට කිව්වෙ
අතු සෙවන කියලා.ඒක කටුමැටි ගෙයක් උනාට ඉස්තෝප්පුවක්....සාලයක්..නිදන කාමරයක්..ලොකු දිග කැම කාමරයක්..
කුස්සියක් වෙන් කරල තිබුණා.


අපේ තාත්තා ඉඩමෙන් ගේන කෙසෙල් කැන් ගෝනියක ඔතලා ඔය කෑම කාමරයෙ එල්ලලා තියෙනවා.අයියයි මමමයි මොකද දන්නවද කරන්නෙ කැනේ උඩ ඉඳන් ඉදුනු ගෙඩි කාගෙන පහලට එනවා.ඉතිං සමහර දවසට තාත්තලට කන්න කැනේ මොනවත්ම නැහැ.


ඉස්සර අපේ අම්ම ඉරිදට ආප්ප හදනවා.අපි රබර් වත්ත පුරා ඇවිදල පොඩි කෝටු ගොඩාක් අරන් එනවා.දවසක් අම්මා ආප්ප හදපු දවසක බිත්තර ආප්පයක් හදලා ගෙදර හිටපු කාන්තිට දුන්නා කන්න කියලා.එයා එක් අරන් කන්න හදනකොටම බල්ල ඇවිල්ල ඇඟට පැනල ආප්පෙ උදුර ගත්තා.ඒකි ඇඬුවා හොඳටෝම.අපි ඇහුවා ඇයි බල්ලා කෑවද කියලා.ඒ ගමන කියාපි අනේ නෑ මන් ඇඬුවෙ බල්ලා ආප්පෙ කෑවට කියලා .ඉතිං අම්ම තව ආප්පයක් හදල කුස්සියෙ ඉඳන්ම කන්න දුන්නා.


ආතම්ම නිතරම දොදොල් හැදි ගානවා.ඒකට ගමේ ගැහැණු එනවා උදවු වෙන්න.එයාල තමයි දොදොල් හැඳි ගාන්නෙ.
ඉතිං මමත් කරදර කරල කරල ටකක් ඉල්ලගන්නව දොදොල් හැඳිගාන්න.
ඊට පස්සෙ ටිකක් වෙලා හැඳිගාලා කවුරුවත් පේන්න නැති වෙනකොට පොල්කට්ටකට දොදොල් ටිකක් දාලා අයියට දෙනවා ගිහිං හංගන්න.එයා කොහෙද දන්නවද ඒවා හංගන්නෙ....ගේ ඉස්සරහ තියෙන බුදු ගේ ඇතුලෙ.ඊට පස්සෙ මන් කෑගහනවා..මට දැන් ඇති දෛාල් හැදි ගෑවා කියලා.ඒව ාඑතනම දාලා දුවනව බුදු ගේට.ගිහිං අයියයි මමයි දොදොල් බෙදාගන කනවා.
ඔන්න ඔහොම තමයි දොදොල් හැදෙනකම් ඉන්න බැරුව අපි කලින් කෑවේ.


අපේ ළමා කාලය හරිම සුන්දරයි....මෙ කතා මාලාවෙ තවත් තොටසක් මම ලියන්නම්..