මේ වෙනකොට මං හිටියේ හයේ පංතියේ දැරිවියක්ව. එදත් වෙනද වගේම සුපුරුදු විදියට තාත්තත් එක්ක මං පාසැල් ගියා. පාසල වෙනදට වඩා ටිකක් කලබලකාරියි.වාර්ෂික නිවාසාන්තර ක්රිඩා උත්සවය තිබුණෙ එදා නිසා.මගේ නිවාසය ඇමතිස්ට්.ඒ කියන්නෙ මැණික් වල තියෙන අඹතේස් කියන වර්ගයට අයිති නම.ඒකෙ පාට දම් පාට. දම්පාට ලොකු මල් වැලක් අපේ ගේ දොරකඩ ඒ කාලේ තිබුණා.ඉතින් නිවාසය සරසන්න මේ මල් ගොඩක් අරන් තමයි මම ඉස්කෝලෙ ගියෙත්... ඔන්න කොහොම කොහොම හරි ක්රිඩා උතසවයත් ආරම්භ උනා.දුවලා .පැනල .නටලා.දඟලලා මට හොදටෝම මහන්සියි.හවස පහ හමාරේ බස් එකේ ගෙදර ගියා. ඒ වෙලාවෙ අපේ ගෙදරට රෙදි නැන්ද ඇවිත් හිටියා.මම මහ ලොකු බත් පිඟානක් බෙදන් වාඩිඋනා කන්න.ඒකෙ තිබුණා මන් ආසම කරන කෙසෙල්මුව බැඳුමක්.. ඒ වෙනකොට අම්ම මම කන තැනට ඇවිත්. "ලොකු දුවේ මේ වයසේ ළමමයින්ට අසනීපයක් හැදෙනවා.ඔයාටත් දැන් ඒ අසසනීපෙ හැදිලා. ඒ නිසා බැදුම් තෙල් කන්න එපා " කියලා අර බැදුම් ටික අයින් කලා. ඇත්තටම ඒ වෙනකොට මට වැඩිවිය පැමිණෙනවා කියලා අහල තිබුණත් ඒ මොකක්ද කියලා මං දැනගෙන හිටියෙ නැහැ. මම ඒ ගමන අම්මට කිව්ව "මටත් ඕනි ඔය ලෙඩේ ගැන දැනගන්න තමයි "කිය
මට හැඟෙන දේ පිළිබඳ සටහන් තබමි මෙලෙස...- by Subhashine Gunawardana
Comments
ඒ කාලේ ගමේ හිටපු ගොඩක් අය එකිනෙකා ව දන්නවා..මං ටිකක් උස් මහත් වෙලා ආයෙම ගමේ ගියත් ගමෙ ඕනම ගෙදරකට ගොඩවෙලා තේවතුර එකක් බීල බත් ඩිංගක් කාල එන්න ඇහැකි..ඒ තරං එ් මනුස්සයෝ අනිකාට සලකන්න දන්නවා..
දැන් නම් ඒ ගම් උනත් වෙන්ස වෙලා..ගෙවල්දොරවල් හැමතැනම..තිබුන බැදිකුට්ටි වතු කෑලි ඔක්කොම අතුරුදහන් වෙලා ගිහින්..