සිහින දනව්ව

පුළුන් වු වළා පොදි හංගාන අස්ගැබ සද සිසිළ මැකීගෙන යාවි තරු දිලි දිලිම.. සියොත් කැළ නිදිවනම කියයි කිචි බිචි හඬින තරුවලට හොරෙන්විත් රඟයි මඳ බමර තුඩ.. මල් තලා රොන් අරන් ඉගිල යන බමර තෙම මලේ සුවඳත් අරන් නික්ම යන අරුම කිම. රැයට ඇදෙනා මලට සුවඳ ඇතිවත් එමට මලේ කිසි ලස්සනක් තියේවිද කිසිවිටක.. මලින් මල පියාඹන මේ පුංචි බමර තෙම ලෝකයක් තනන්නට උරදේවි නොදනීම. Viewing  1  -  1  of  1

ගං ඉවුරු තලාගෙන වහින මේ මහ වැස්ස දෙපස ඇති ගස් කොළන් ගඟ තුලට නමාගෙන බොරපාට මඩ වතුර ගඟ දිගේ ගලාගෙන භයංකර බවින් විත් ගලා යයි හැමතැනම.. ගඟ ගලන වේගයට පොල් පුවක් ගසාගෙන දැව දඬුද වේගයෙන් ගලා යයි මුහුදටම.. මේ වතුර කොහි සිටන් එන්නෙදැයි මට කියන් මේ වතුර ගලන්නේ කොහෙටදැයි මට කියන් ගං ඉවුරු කඩාගෙන ගම් බිමිද සෝදාන ගලයි ගඟ හෝ හඬින් ඉවුරු කොණ බිඳිගෙන.

නෙතු අගට දිලිසෙන  මුතු කඳුලු බිදුවක ‍ තොල් මත ‍පොපියන  සිහින් වූ සිනහවක  හදතුල රැන්දුව  උණුසුම් සුසුමක  දැවටුනු සිහිනයකි  ඔබ  මි‍යෙනතුරු අමතක  මතකය ‍නොමි‍යෙන  සිහින්වූ පටයකි  ම‍ගේ සි‍තේ තැරවරුණු.  පාට ‍කොළ එකි‍නෙක  තබා හැඳි සිතුවමක ‍ කොළ අගට දිළි‍හෙන  විසිරි පාටකි ඔබ. ‍‍ මේ විසල් ‍ලොවතුල  ම‍‍‍‍ගෙ සිනා කැන්දන  උදා අරුණැල්ල ය  ඔබ.

කොපුව තැනෙක  තීන්ත වියලුණු  පැන තවත් තැනෙක  බොඳවුණු අකුරුවැල්  පෙළට ලියුව  කුරුටු ගී මෙන් දිස්වන.....  කැඩුණු ඇඳ‍  දිරාගිය මෙට්ටයද  හැද අවසන් කල  සරොමද  කියයි  ඔහුගේ නොලියවුණු  සිත.

*මියැදුනු දිනක මම  අවදිවේවි මතකය  අමතක නොවන ලෙස..  අසාවි  දහසකුත් එකක්  පැන මා ගැන..  කියාවි  නොයෙකුත් කතන්දර මිනිසුන්....  හිතාවි  ඔවුනොවුන් තනිවම  දැනේවි  තරහක්, වෛරයක් සිතට..  නැගේවි  ඇතැමුන්ගෙ නෙත්  අභිමුව කඳුලක්..  සිනාසේවි   සමහරෙක් යටිසිතින්..  හෙලාවි  සුසුමක් මම  පොළෝගැබ සිට*

ඉස්සර අපේ ගෙදර කිරි වැස්සියෙක් හිටියා.ඌ හරිම ලස්සනයි.රත්තරන් පාටයි.අපි ඌට කිව්වෙ රත්ති කියලා.ඔලුව මැද පුංචි සුදු හඳක් තිබුණා.මොනතරම් වැඩ තිබුණත් උදේට රත්තිව බැඳලා තමයි ඉස්කෝලෙ යන්නෙ මම.ඊට පස්සෙ රබර් ගහක් ලඟින් වතුර බාල්දියකුත් තියනවා. ඉස්කෝලෙ ඇරිලා ආව ගමන් ආයෙත් රත්තිව වෙන ගහක බැඳලා වතුර බාල්දියක් දෙනවා.ඌ එක හුස්මට වතුර බාල්දිය බොන්නෙ හරිම ආසාවෙන් කියලා මට හිතුණා.උදේ පාන්දර හැමදාම හාල් පානු වතුර එක්ක පොල් කුඩුයි ලුණුයි පුන්නක්කුයි බත් දංකුඩයි කන්න රත්ති එනවා ගේ ඉස්සරහට.ඒක ඌට පුරුදු වෙලා. දවසක් තාත්ා කොළඹ ගිය දවසක හදිසියේම රත්ති ලස්සන පැටියෙක් වදළා.ඉතිං මොනවා කරන්නද?මන් ගිහිං ඔක්කනොම අස් කරල වැස්සිට කන්න තණකොළ කපල දීලා.බොන්න වතුරත් දුන්නා. සතියක් විතර ගිහින් දවසක් බලද්දි පොඩි පැටියා හොයනවා..ඌ පේන්න හිටියේ නැහැ.මන් ඒක තාත්තා එක්ක කියන්න ගෙදරට එද්දි මෙන්න සැලේ මැද හොදටම නින්ද ගිහිල්ලා. අපේ බස් එකේ වැඩ කරපු ජිනදාස මාම මට ඒ දවස්වල කිව්වෙ ගුණවර්ධන මහත්තයගෙ හරක් බලාගන්න ඉන්න ළමයා කියලා.ඒ ඇයි දන්නවද බස් එක ගියේ අපේ ගෙදර ඉස්සරහින්.ඉතිං රත්තිව බඳින හැටි, බොන්න දෙන හැටි හොඳට බස් එකට පේනවා. උදේට

උදේ පාන්දර මිහිදුම් සළුව ඉරාගෙනආසන විසි හයේ පොඩි බස් එකපාර දිගට ඇදෙනවා...හිමින් හිමින්.. ඉස්කෝලෙ ළමයි විතරක් නෙමෙයි වැඩට යන අයත් ගියේ ඔය බස් එකේ තමයි රත්නපුර ටවුන් එකට...වංගු පාරෙන් හැරි හැරි බස් එක් යනවා හරියට පොඩි නයෙක් වගේ...අපිත් උදේට ඉස්කෝලෙ යන්න නගින්නෙ ඔය බස් එකට.කට කපලා එකයි සෙනඟ.ඒත් මග දිගට නවත්වනවා. ඒ සල්ලි පෙරේත කමටනම් නෙමෙයි.වෙන යන්න බස් එකක් නැති නිසා. අමාරුවෙන් ගාට ගාට එන බස් එක රිවස් වංගුවට එනවා. ඉස්සරහටට ගන්නවා පස්සට ගන්නවා.ගියර් දානවා.බැරි තැන මිනිස්සු බැහැල ගල් තියනවා.කොහොම හරි අමාරුවෙන් බස් එක එළවගෙන යනවා. හවසට එනකොට ගමේ ගෙවල් වලට ඕනි එළවලු ටික, පත්තර ටික,අරගෙන ඇවිත් ගෙවල් ගානේ හෝන් ගගහ දෙනවා. ටවුමෙ ඉඳන් ගමට දුර තිබුනෙ කිලෝමීටර 6 ක් උනාට යන්න පැය එක හමාරක් විතර යනවා. ඒ කාලෙ බස් එක එලෙව්වෙ ජිනදාස මාම.අපිට එන්න පරක්කු උනාම අපිඈත ඉඳන් කෑ ගහනවා*ජිනදාස මාමේ බස් එක් නවත්තන්ඩ*කියලා.ඒ සද්දෙට බස් එක නැවතෙනවා.ඒ දවස්වල අපිට තිබුණෙ පොඩි බස් එකක්.විශ්වාස කරනවද තාමත් තියෙන්නෙ ඒවගේම පොඩි බස් එකක්.දැන් ගම දියුණු වෙලා.ඒත් බස් එක් තාමත් ඒ විදියමයි.

හිතෙනවා වෙලාවකට හැමදේම විසිකරන්න මහ පාරට... ඒත්... දැන් කුණු ට්‍රැක්ටරේට ගන්නෙත් දිරණ,නොදිරණ කියල වෙන්කරලනේ අනේ මන්දා මේවා ඒ කොයි එකට වැටෙනවද කියලා ඒත් විසිකරන්නෙ කොහොමද නිකම්ම වෙලාවකට හිතෙනවා දිරණ එකට දාන්න ඒත් හිතෙන්නෙම නොදිරණව කියලා.

මග නොරැදි කඳුලු කැට ගලාවිත් දෙකම්මුල සිපගනී.... ඇස් කෙවෙනි තෙත් කරන් ඒ කඳුලු කැට මැදින් උණුසුම්ව සුසුම් වැල් නැගේවි.... හදවතේ ගැඹුරු තැන් අතින් පිරිමැද වැරෙන් හිතේ ඇති දොම්නසට තෙපුල්දී..... මං මගේ ජීවිතේ ගොඩක් කල් රිදුනු තැන් හෙමි හෙමින් අතගගා බලාවි.

දෑස පියා ආකාසෙට හෙමින් සැරේ ඉගිල යන්න අඩවන් දෙතොලින් සලිතව හිමින් සැරේ හිනාවෙන්න.... හිතේ තියෙන දුක් ගින්දර කඳුලු විලක ලියා යන්න හදේ නැගෙන සෝ ලතැවුල් ආදරයෙන් බැඳ දුවන්න... මලක මෙලක ඇති සිතතුල ලස්සන වදනක් ලියන්න කවි කොළයේ පිටු අතරේ ලස්සන කවියක් ලියන්න.. ජීවිතයේ තරු මංසල ඈතින් හිඳ බලා ඉන්න ආසයි මට තියෙනවනම් අත්තටුවක් පියාඹන්න

රෑ අහසේ තරු ගනින්න වලා පොටින් ඇස් වහන්න සඳ එළියට මුවාවෙලා ලස්සන කවියක් ලියන්න.. ඉගිලෙන පොඩි රෑ වවුලන් අල්ලාගෙන පොඩි කරන්න බකමූණන් අවදිවෙලා හඬ තලනා හැටි අහන්න... විල් මත දිය අතරෙ මතුවු නිල් මහනෙල් මල් සිඹින්න මලට ඇදෙන බිඟු කැළ ගැන පොඩි කවියක් ගොතාගන්න... රැයට පිපෙන සුදු මල්වල සුවඳ පොදක් උරාගන්න ආසයි මට රෑ පානේ නින්ද නැතිව බලා ඉන්න.

දයාබර බව බිඳුනු මුලා සිත් ඇතිව සිතට දුක් දෙවන කරුණු ඇයි මතුව... සුනඛ බව සමග නගුට වන වනම තොපිට ඇති එකම දෙයයි රළු වඳන.. කරමි අනුකම්පා තොප වැනි එවුන්ටා මුදා දුක් කන්දා හරිමි සුසුමක් කැන්දා

ජිවිතය හරිම පුදුමයි, වසර ගණනක් එකට හිටිය සහෝදර බැම්මෙන් බැඳුනු යහළුවන් මේ විදියට එකිනෙකාගෙන් දුරස්ව..කොහොමද ඉන්නවද කියලා.මටම පුදුමයි. මට මතකයි දවසක් පුංචි කාලේ ඉස්කෝලෙදි යාළුවෙක් මන් එක්ක තරහ උනා.ඒ වෙන කෙනෙක්ගෙ කේළමක් අහල. ඒත් වසර ගණනාවකට පස්සෙ එයාට හිටිය හොඳම යාලුවා උනේ මම. මොනතරම් ප්‍රශ්න ආවත් එකිනෙකා තේරුම් ගන්නවනම් කවදාවත් යාලුකම බිඳෙන්නෙ නැහැ.ඒත් එහෙම නොවන නිසාම දැන් අතරමඟ යහලුකම හිරවෙලා. මමත් ආසයි ජීවිතයෙ ඇත්ත දකින්න. ඇත්තට ආදරය කරන්න. බොරුවට කවදාවත් තැනක් නැහැ. ඇත්ත හැමදාම එළියයි. අඳුරක් ඇත්තෙම නැහ.

මලින් මල පියාඹන රොන් උරන මී මැස්ස රොන් විතක් නුඹ අරන් ගිය නමුත් විසිර අත.. මලින් මල රොන් තැවරි ලොවක් ගොඩනගන බව නොදනීද... ලොව සොඳුරු සොබාදම ලොව දහම එය නොවෙද.

සිහින්වට පත් ඉරුණු කෙසෙල් ගස් හාමතින් වැතිරි සතා සිවුපාවන් කේඩෑරි වූ මහා ගස් දිය සිඳුණු වැව් තලය දිය නොදැකි ඔය ඉවුරු.... ඉරි තැලුණු මහ පොළොව දිය බිඳක් යදින්නිය... වට වැස්සකින් පසු නැගෙන නැවුම් සුවඳට ලොබ බැඳි දහස් ගණනින් ජනගඟ සුසුම්ලයි.. එහෙත්... කවදාක වැසි ලැබේවිද මේ අඳුරු කඩ තිර ඉරා ගෙන.

සීතල පිණිකැට වැද මිණි කිංකිණ උදා හිරු රැසින් එළිය කරන්... නිල් තණ පලසේ වැටී දිලෙන පොඩි සේපාලිකා මල් සුවඳ අරන්... පුංචි කුරුල්ලෙක් කිචි බිචි ගාමින් ගෙමිදුල හැමතැන හැඩට තබන්... මගේ කුඩා පුතු දෙපතුල් තබමින් ඒ හිරු එළියේ දෙපා නගන්... මගෙ පොඩි පුතුගේ ටිකිරි සිනා මැද කුරුලු ගීත වියැකී යන්නා පුතුගෙ සිනා හඬ මතුවෙන්නා.

දරා කුස දස මස හොවා මා කුස තුල ලොවට වැඩි මා බිළිඳුනේ.. පොවා කිරි කළ දහක් තවරලා රන් කිරි කඩක් උඹට දුන්නයි මන්.. මුතු දසන් මැද නුඹේ සිනහා එළිය දුටුවයි මන්.

මම ඔබ ගැනම සිත සිත සිත හඬන බව දැන දැනම ඔබ නොදනීද ඒ වග කිසිවක් නොවූ විලසට සිටිනුයේ කිම. මෙසසර බැඳුනු බැමි මුදා හරිනෙමි මම වරපට බිඳින ලෙසකින නිදහස්ය මම දැන් නිදහස්ය.

මම ඔබ ගැනම සිත සිත සිත හඬන බව දැන දැනම ඔබ නොදනීද ඒ වග කිසිවක් නොවූ විලසට සිටිනුයේ කිම. මෙසසර බැඳුනු බැමි මුදා හරිනෙමි මම වරපට බදිඳින ලෙසකින නිදහස්ය මම දැන් නිදහස්ය.

කහ පාටට එළිය දෙන ලස්සනට රැස් විහිදන ලාම්පුවෙ දැල්ලට දැපනෙ වැටුනු ඉපියෙක් එහි රස්නයෙන් මිදෙන්නට වෙර දරණ අයුරු... රවුම් දෙක තැනක් කැරකුණු ඒ වේගයෙන්ම දැවුණු අහෝ... ජීවිතයක අවසන.

පෝරු මස්තකය උඩ තැලි පිළි අදින මං දිහාවම බලන ඔබ දුටු මට ඒ සියලු දේ ගලවා දමා පැන දුවන්නට සිතුණු වාර අනන්තය... ඔබේ සුදු අත් දෙක අල්ලාන පෝරුවට නගින්නට සිටිය මට කවදාවත් නොදැකි පිටස්තරයෙක් සමඟ ඉන්නට සිදුවූ අයුරු දැනුදු හදවතට දැනෙනුයේ කම්පනයකි.. අවසන මා පිටත්ව යන මොහොත ඔබ දෙස බලා අසරණව මගේ නෙත් කෙවෙවනි අග රැදුනු කඳුලු බිඳ නොදුටුවෙද ඔබ..

කොස් තම්බලා,කිරිහොද්දක් ,කොළ මැල්ලුමක් එක්ක මිරිසට මාලු උයල,මිරිස් කරල් බැදලා අපේ අත්තම්ම උයන කෑම එක කියන්න බැරි තරම් රහයි. දෙකට තුනට නැමිලා පාත් වෙලා ඇවිද්දට එයාට වගේ රහට උයන්න බැ අපි කාටවත්ම. වයස අනූ නවයක් විතර ඇති සමහර විට ඊටත් වඩා වැඩි ඇති. කවුද දන්නේ,,,,,,,,,,, ඉස්සර වෙලාවල් දන්නේ නෑනෙ. කවුරැ හරි අල්ලගෙන දොදොල් හැදි ගාන්න කිරි වලින් ටොපි හදන්න හරිම දස්සයි අත්තමිමා කෝ උඔලට බෑ මයෙ පුතේ අහකට වෙනින් කියලා කැ ගහනවා තාමත් අපට ඇත්ත තමයි අපට නම් හැරෙන්නවත් බෑ......... ගොරක අණ්ඩක් වගේ දෙකට තුනට නැමුනට හොදට පත්තර කියවනවා කණ්නාඩියක් නැතුව........ කවුරැවත් නැති වෙලාවට හදලා වළං අස්සේ හංගලා තියන කෑම ජාති අපි ගියාම එලියට එනවා ගේ ඉස්සරහ තියන බුදුගෙයි පහන් වැට ලස්සනට පේනවා බුදු ගේ වටේට සුදු පාට මල් වවලා බලන්න බැරි තරම් ලසසනයි. ගේ වටේට තියන ගස්වල අඔ කන්න එන කුරුල්ලන්ගෙන් පිරිලා හරියට දිව්යු ලෝකයක් වගේ...අපේ අත්තම්මා අපේ ආයුෂත් අරන් තවත් ගොඩාක්කල් ජීවත් වෙයි..........

හෙට උ‍දේ ‍ගොයම් කපන්න තියනවා පාඩම් කරන අත‍රෙ යන්තමින් වගේ මට ඇහුණා.... හවස වැඩ ඇරිලා ආපු තාත්තා හරි හරියට වැඩ.... දෑකැති ‍හොයනවා වටිටි පිහිදානවා............. ටිකකින් කාලා අපි නින්දට ගියා. උ‍දේ පාන්දරම ලොකු දුවේ,‍ලොකු දු‍වේ නැගිටින්න තාත්තා කතා කරනවා මං හිතුවේ ඉස්කෝ ‍ලො යන්න වෙන්න ඇති කියලා ලොකු දුවේ අම්මට සනිප නෑ... අද ‍‍ගොයම් කපනවා කොහොමද මේවා කරගන්නේන තාත්තා කියනවනවා.......කො‍හොම හරි කරමු මං කිව්වා......... සතියකට දවස් දෙක තුනක් අම්මට ඇදුම හැ‍දෙනවා... ඒත් අපේ වැඩ පොඩ්ඩක්වත් පාඩු ‍වෙන්න දෙන්නෑ අම්මා. උදේට ඉව්වා..........දවාලටත් ඉවිවා......... වම්බටු මාලුවක් ..කරෝල ‍හොද්දක්.‍පොල් සම්බලයක්..එක්ක . ඒත් ඉතිං ‍ගෙදර නවතින්න විදියක් නෑනේ අම්මට කසාය ටික තම්බන්නත් ඕනි මොනව කරන්නද මන්ද. ලොකු මුට්ටියක් අරන් වතුර පත් අටක් මැනල මුට්ටියට දාල ලි‍පේ තිබ්බා.. හොදට ගින්දර දාලා පොල් ‍ලෙලි ටිකකුත් දාලා. ඉක්මනට ඇදගත්තා බස්එක යන්න කලි‍යෙන්. ඉස්කෝටලෙදි පන්තියේ යාලු‍වො එක්ක එකතු උනාමපොඩ්ඩක්වත් ‍‍ගෙදර මතක් වෙනනේ නැ. හරිම සතුටින් කාලය ගෙවිලා යනවා.... හවසට ‍ගෙට ‍ගොඩවෙන‍කොට තමයි අම්ම‍ගේ අසනී‍පො මතක්

කුරුල්ලනි කිමද ? මේ කිචි බිචිය., රැහේ උන් නැත්දෝ ලඟක තෙමෙන මුත් පොද වැස්සට නොදැනේද සිසිළක් ඇඟට.. තබා හොට තදකරගෙන බිමට කිමද මේ ගතු කියනු මේ ලෙස.. හඩන්නට හදන අහසට දෙස් දොවොල් තබනු කිම ඉන්නට නිහඬවම දන්නේ නැද්ද තොප තව.

සිත තෙමන සුසුමින් නැහැව නෙතු කෙවෙනි කඳුලින් යුතුව හද දවන ගින්දරෙන් මතුව ලියා තබනෙමි මම මෙලෙස... අසා බොරු වඳන් රට්ටුන් කියන කිමද මා ගැන සැකක් නිතරම අපවාද අසා දැන් මට හොඳටම ඇතිය සමුගනිමි ඔබෙන් මම තිරව.. තබා ඔබ දෙපාමුල මහිස වදිනෙමි ඔබව බැතියෙන නොකලමුත් පවු කිසිදින සමා වුව මැන ඇත්නම් වරද.. මිතුදම දිගුයි බොහෝකල්ම එනමුදු නොමැත ඔබ මා හැඳින නිතොර වෛරී සිතින් පසුවන මා ගැන ඇයි මුසා බස් තොපට... නොවියලුණු කඳුලු බිඳු ඇතිව රත්වු දෙනෙත් තදකරගෙන හිදිනෙමි මම දිනක ඇත්ත ඇති සැටි දැනෙන තෙක් ඔබට.

උදෑසන ගණ්ඨාර හඬ පරයා නැගෙන ඝෝෂාව කිචි බිචි කසු කුසු සද්ද අතරින් අපිත් පියමනිනවා පාසලට අරලියා මල් වැටුන නිල්පාට තණ පලස පා පහස ලැබ පිබිදෙමින.. සුදු කොකුන්සේ පෙනෙන යුවතියන් රෑන මැද මමත් ඉමි එක කොනක'' පිට්ටනිය මැද ට පැන දුව පැන නටන්නට පොල් අත්තෙ එල්ලිලා ඔන්චිලි පදින්නට සුදුපාට හුණු කූර අත අගින් අල්ලා ලෑල්ලෙ ලියන්නට ප්‍රී වෙලාවක් එන්නෙ කීයටද ඇත්තටම.. දැන් පිසික්ස් තියෙනවා කෝ අනේ මේ කෙල්ල හැමෝමත් හොයනවා ඒත් මන් කොහේද??? මන් කලා පංතියේ පුංචි කවි ලියනවා.

රූ මා ආදරය කල බෙහෙවින්ම ඔබ දමා යන්නට සිදුවීම දුකක්මය... ආදරණිය රූ සැන්දෑව කෙසේනම් අමතක කරන්නද? ආදරණිය මුහුණු මත රැදුණු ආදරය කෙසේ නම් අමතක වේද... ඔබ සිනාසුණු නෙත් කොණ ගැවසි කඳුල නොපෙනුනිද.. ආදරණිය රූ මම ඔබ දමා යන්නනෙමිය.. කවදාකවත් ආයේ නොඑන්නම යමි. මට සමාවුව මැනවි. මගේ ආදරණිය රූ සහෘදයිනි.

රූ ඇහිරු.. සළරූ කවුරු.. පැවරූ අයුරු.. සිත් රූ මියුරු..... පැතිරූ තරු පොකුරු.. ඇහිරූ කවි පොකුරු තැවරූ.. මල් පොකුරු රූ .. තැවරු සුමියුරු